पाऊलखुणा: Meanwhile, in Lisbon... 😀

ऑफिसच्या कामा निमित्त Lisbon, Portugal ला गेल्या आठवड्यात जाऊन आले. Covid मुळे कायमच virtually connect केलेल्या Portuguese colleagues, manager आणि architects laa त्यामुळं प्रत्यक्ष भेटता आलं. टीम lunch, dinner, get togethers ला जाता आलं. ऑफिसची कामं झालीच पण या भेटींमधून Portuguese कल्चर जवळून बघता आलं. Lisbon शहराबद्दल जाणून घेता आलं.

Lisbon अतिशय सुंदर आणि एकटीने फिरायला खूप सुरक्षित शहर आहे. ५ दिवस ऑफिस नंतर आलेला weekend इथेच राहून शनिवार-रविवार एकटीने या देशात फिरण्याचा सुंदर अनुभव घेतला. प्रवासानंतर माणूस खूप अनुभव संपन्न होतोच शिवाय एकट्याने केलेल्या प्रवासात खूप जास्त शिकतो, हे मात्र खरंच.

इथे माझी मीच एकटीने फिरताना भाषेची अडचण खूपदा आली. सगळीकडे लोकं फक्त आणि फक्त पोर्तुगीजच बोलणारी, इंग्लिशचे सगळ्यांना फारच वावडे. मोठे हॉटेल्स किंवा tourist locations च्या ठिकाणी असलेला माहिती देणारा staff वगळला तर इतर लोकांना (म्हणजे रस्त्यावरून जाताना कोणाला पत्ता विचारला किंवा कॉफी shops, restaurants मधले waiters अशा कोणालाही) अजिबात इंग्लिश बोलता येत नाही. त्यांना समजलं तरी उत्तर द्यायला बोलता आलं नाही. त्याने खरंतर माझं फार काही अडलं नाही. आताशा बऱ्याच मोबाईल apps दिमतीला असतातच तसंही. पण त्यांची भाषा येत नसताना लोकांशी बोलण्याचा प्रयत्न करणं मला जाम मजेशीर वाटलं.

कुठलीही गोष्ट पहिल्यांदा करताना जो गोंधळ उडतो, त्यातली नाविन्यता अनुभवता येते, ती गोष्ट पुन्हा करताना मात्र येत नाही. त्यामुळं मला असे पहिले वहिले अनुभव गाठीशी जमवायला अगदीच आवडतं. त्यामुळं मग लिस्बन मध्ये फिरण्यासाठी उबर न करता शहरभर पसरलेले मेट्रोचे जाळे वापरायचे ठरवले. त्यानिमित्तानं पूर्ण शहराचा विस्तार समजला. शिवाय ते सुरक्षित होतंच आणि त्यामुळं Lisbon चा बराचसा भाग निवांत फिरता आला. मेट्रो, सिटी बस आणि शेजारच्या शहरात जायला ट्रेन वापरली.

दोन दिवसात मी लिस्बन मध्ये भेट दिलेल्या जागा :

1 Arch Augusta -

2 Gloria elevator - Santa justa elevator - To see amazing top view of the city

3 Jerónimos Monastery

4 Belem Tower

5 Padrão dos Descobrimentos

6 Vasco da Gama bridge

सगळ्या जागा खूप सुंदर, शांत आणि स्वच्छ आहेत. या सगळ्या ठिकाणी मेट्रोने फिरणे सहज शक्य आहे. स्टेशनची नावं उच्चारायच्या भानगडीत न पडता (कारण मला तरी ते फारसं जमलंच नाही) स्टेशनच्या नावाची picture memory लक्षात ठेवली आणि नकाशा समजला कि झालं.

Lisbon मध्ये जुनं शहर आणि नवीन शहर असे दोन भाग आहेत. 1755 च्या भूकंप/त्सुनामी मध्ये शहराचा जो भाग उध्वस्त झाला ते Downtown - जुनं Lisbon. नंतर त्या भागात तळात जमिनीत wooden structure उभारून (like Japan) मग त्यावर उध्वस्त झालेली सगळी घरं, इमारती पुन्हा नव्याने बांधल्या. वर्षातून एका ठराविक दिवशी जमिनीखालचं ते पूर्ण wooden structure खाली तळात जावून तिथल्या नागरिकांना बघता येतं. त्यासाठी खूप मोठी que असते म्हणे. पण ते बघता येतं असं एका colleague ने सांगितलं. नवीन लिस्बन, शहराचा हा भाग त्सुनामी मध्ये फारसा परिणाम न झालेला.

ऑफिस मधल्या पोर्तुगीजांबरोबर या देशातल्या लोकांचं Football प्रेम, ट्रॅफिक किंवा पब्लिक ट्रान्सपोर्टचे issues, घरांच्या किमती, inherited properties चे hastles, Taxation, EV promotion साठीचे government चे फारसे नसलेले प्रयत्न वैगेरे बद्दल वायफळ गप्पा ही interesting च होत्या.

इथली कॉफी - पाव ते अर्धा लिटरच्या कपात मिळणारी अमेरिकन किंवा इटालियन coffee म्हणजे सध्याचे सर्वपरिचित सगळे प्रकार पोर्तुगाल मध्ये एअरपोर्ट सोडले तर मला कुठेही मिळाले नाहीत की दिसले नाहीत. इथे कॉफी शॉप्स मध्ये फक्त Portuguese expresso मिळते जी नॉर्मल एक्सप्रेससो पेक्षा तीनपट स्ट्रॉंग आणि म्हणून अगदीच थोडीशी म्हणजे आपल्या भातुकलीच्या खेळातल्या छोट्या कपा मध्ये. त्यात जेमतेम दोन घोट मावणारी expresso... No milk, no sugar.

प्रत्येक जेवणानंतर ही Portuguese coffee घेण्याची इथल्या प्रत्येकाची पद्धत, even after a three course meal at night पोर्तुगीज लोकं असली स्ट्रॉंग expresso घेतात आणि नंतर लगेच झोपूही शकतात, कसे कोण जाणे. मला ही coffee आधी खूप कडू वाटली, विशेष आवडली नाही, पण तरी तीन-चार वेळा घेतल्यावर मग मात्र ती चव नीटशी कळली, रोस्टेड कॉफी बीन्स मधले फ्लेव्हर्स सुद्धा मग समजायला लागले आणि आवडलेही.

दुसऱ्या दिवशी Lisbon पासून ट्रेनने साधारण अर्ध्या तासाच्या अंतरावर असलेल्या Sintra नावाच्या गावात गेलेले. तिथे Pena palace म्हणून अतिशय सुंदर पॅलेस आहे. तिथे जाण्यासाठी आधी हॉटेल पासून मेट्रोने Lisbon central train station ला गेले. तिथून Sintra या गावाला चाळीस मिनिटात ट्रेनने पोचले. Sintra train station गावात खाली पायथ्याशी आहे. तिथून डोंगरावर असलेल्या Pena Palace पर्यंत जाण्यासाठी buses, tuk tuk वैगेरे सोय आहे.

माझ्या नशिबाने एवढ्या प्रवाशांच्या गर्दीत मला एकटी साठी एक मस्त electric tuk tuk मिळाली. Portuguese driver बरोबर छान गप्पा मारत पुढच्या पंधरा मिनिटात वर पॅलेस पाशी पोचले. Sintra गावाचा इतिहास आणि इतर बरीच माहिती ड्रायव्हरने त्याला जमत असलेल्या इंग्लिश मध्ये अगदी उत्साहाने सांगितली. पॅलेसचे तिकीट आधीच ऑनलाईन book केलं होतं त्यामुळं मोठ्या que मध्ये थांबणं टळलं.

पॅलेस फारच सुरेख आहे. आजूबाजूचे गार्डन पण खूप सुंदर आहे. दोन तास तीस डिग्रीच्या तळपत्या प्रखर उन्हात फिरून पॅलेस आणि आजूबाजूचा भाग पाहिला. Bright, colourful and very well maintained sacred gem in Sintra. मग परत तोच सगळा म्हणजे आधी tuk tuk, मग ट्रेन आणि नंतर हॉटेल पर्यंत चालत अशी मजल दर मजल करत परत आले.

जेव्हा आपण एकटे फिरतो तेव्हा इतर म्हणजे फॅमिली किंवा मैत्रिणींबरोबर वेळे पेक्षा एक वेगळं विश्व अनुभवायला मिळतं. किंवा आपला view जरा वेगळा म्हणजे क्लिअर असतो, diluted नसतो. बरोबर कोणी असेल तर त्यांच्या खाण्यापिण्याच्या सोयीची, फिरण्याच्या स्टॅमिनाची काळजी घ्यावी लागते, पण एकटीने फिरताना स्वतःची जबाबदारी स्वतःवरच असते, त्यामुळं एक छान अलर्टनेस आपोआपच येतो.

मी शनिवारच्या संध्याकाळी नदी किनारीच्या एका कॉफी शॉप मध्ये रस्त्याकडेच्या छोट्याशा टेबल खुर्चीवर बसलेले. Pestal De Nata बरोबर Portuguese coffee घेत समोरचा शांत नदी किनारा, सूर्यास्ताची वेळ, केशरी होत जाणारं निळशार आकाश हे सारं सुरेख दृश्य एकटीने अनुभवलं ते फार सुंदर होतं. आजूबाजूला फक्त पोर्तुगीज भाषा कानावर पडत होती, जी एक अक्षरही मला कळत नव्हती. पण त्या वेळचा तो माझा एकटेपणा मला खरंतर हवासा वाटला. खूप शांत वाटत होतं.

पोर्तुगाल मध्ये एकटीने फिरताना मी काय शिकले-

१. Follow your gut feeling - आपण एखाद्या शहराच्या पूर्ण अनोळखी ठिकाणी आलो की आपल्याला तिथल्या जागेच्या vibes लगेच लक्षात येतात. आजूबाजूची माणसं कशी आहेत हे पटकन जाणवतं. मग तिथं त्या वेळी एकटीने फिरणं सुरक्षित आहे ना हे gut feeling काय सांगतं तेच ऐकायचं.

मी Belem Tower या ठिकाणी रात्री उशिरा पोचले. तेव्हा त्यावेळी गेले नसते तर तो tower बघायला मला नंतर जमणार नव्हतं, म्हणून उशीर झाला तरी गेले. मग अंधार असताना मला एकटीने फिरायला रात्री 8.30-9 ला ती जागा तिथे पोचले तेव्हा सुरक्षित वाटली. मी बेलम टॉवरचे लांबून फोटो घेऊन दहा एक मिनिटात लगेच परत निघणार होते. कारण टॉवरपाशी अगदी जवळ जायचं म्हणजे बरच पुढे जावून नंतर रस्त्याखलाच्या tunnel मधून चालत रस्त्याच्या दुसऱ्या बाजूला जावं लागणार होतं. आणि त्यावेळी भोवताली माणसं फारच तुरळक (अगदीच पाच-सहा) दिसत होती. तरी थोडं धाडस करून इथवर आलोय तर जाऊया असा विचार करून हो-नाही करत शेवटी गेलेच. टॉवर च्या आजूबाजूचा तो भाग थोडा पायी फिरले. तेव्हा मला जाणवलं कि मी इथे टॉवर पाशी येण्याचा निर्णय घेतला, फिरले आणि जवळून Belem Tower पाहिला, इथली सुंदर संध्याकाळची हलकी थंड हवा अनुभवली हे खूप छान केले. फोटोत सगळं नाही बांधता येत, तिथे जाऊन ते अनुभवणं यातून वेगळंच समाधान मिळतं.

२. समोरचा माणूस किंवा आजूबाजूचे लोक (टॅक्सी ड्रायव्हर्स, पत्ता सांगणारे) आपण त्यावेळी तिथे एकटी मुलगी आहोत म्हणून मला फसवणारच आहेत असा विचार सारखा करत राहिलो तर आपण ट्रीपचा आनंद घेवू शकत नाही. माझ्या नशिबाने लिस्बन मध्ये मला अशी कोणीही माणसं दिवसाच्या, संध्याकाळच्या कुठल्याही प्रहरी जिथे कुठे गेले तिथे कुठेच भेटली नाहीत.

‘ही व्यक्ती इथली नाही‘, हे स्थानिक लोकांना आपल्याकडं बघून लगेच कळतं पण म्हणून मला कुणीही फसवलं नाही. पॅरिसचा अनुभव यापेक्षा पूर्ण वेगळा, फार काही बरा नसल्यानं ही बाब मला आत्ता प्रकर्षानं सांगावी वाटली.

एकदा आतल्या रस्त्यानं पायी जाताना कुठेतरी बाहेर मेनरोडला लागायला मला रस्त्याच्या नावाची पाटी कुठे दिसेना म्हणून मी एकाला माझ्या फोनवर मॅप दाखवून रस्ता विचारला तर इंग्लिश येत नसतानाही त्याने हातवारे करून मला बरोबर रस्ता दाखवला. किंवा एकदा रात्री उशीर झाला म्हणून १०.३० वाजता टॅक्सीने हॉटेल पर्यंत पंचवीस एक मिनिटं अंतर एकटीने अगदी सुरक्षित गेले.

३. जसा देश तसे खाणे - नाकं न मुरडता तिथे मिळणाऱ्या जेवणाचा छान आस्वाद नक्की घ्यावा. त्यात हल्ली vegan, vegetarian ऑपशन्स प्रत्येक रेस्टॉरंट मध्ये किमान एक तरी असतोच त्यामुळं फार काही अडत नाही. मी तिथल्या संपूर्ण मुक्कामात एकदाही इंडियन रेस्टॉरंट मध्ये मुद्दाम गेले नाही. पोर्तुगाल मध्ये seafood खूप छान मिळते. अगदीच काही जमलं नाही तर सूप्स आणि तिथले ब्रेड चे प्रकार खूप छान आहेत.

मी तिथले कॉफी, pastries, Pastel Da Nata भरपूर खाल्ले. Pastel Da Nata म्हणजे छोटे कस्टर्ड क्रिम पाय हे पोर्तुगाल चे जागतिक पातळीवर खूप प्रसिद्ध असलेले dessert. एका १८३७ सालापासून सुरू असलेल्या pastery शॉपला जाऊन तिथून अगदी Authentic Pastel Da Nata घेऊन आले. ते कसे करतात हे त्या शॉप मध्ये बघायलाही मिळाले.

तर एकूणच नवीन अनुभवाने समृध्द करणारी ही पोर्तुगाल सोलो ट्रीप सफल संपूर्ण.