"चल्ल्ला जावू…चल्ला चल्ला" अशी मोठ्या आवाजात जवळपास गर्जना करतच सकाळी ६.३० च्या ठोक्याला नील राजे उठले… "वीकेंड ला तरी थोडे झोपू दे रे अजून…" असे त्याला समजावून सांगून समजणारे नव्हतेच म्हणून मग त्याला ताईच्या अंगावर सोडून पुढच्या १५-२० मिनिटांच्या शांत झोपेची तरतूद केली. अनुष्काला मी उठवले तर तिची जोरदार चिडचिड असते पण आपला खोडकर भावूराया अंगावर बसून नाचायला लागला तरी ते तिला चालते…याचा फायदा करून घेण्याची इतकी हुशार कल्पना मला योग्यवेळी सुचली हि केवढी मोठी गोष्ट आहे नाई… कारण सध्या हुशारी, अभ्यास यांचा आणि माझा संबंध जवळपास संपल्यात जमा आहे. सध्या डोक्यात सकाळी उठल्यापासून चला चला, लवकर आवरा, शाळा-डबा- उशीर, युनिफोर्म, इस्त्री, बुकब्याग, homework, अंघोळ, दात, केस (हि खूप मोठी प्रकरणे आहेत बरका), खेळ, पार्क, मैत्रिणींचे playtime, त्यांची खाणी- पिणी, मग तब्येती, vitamins, औषधे, दोघांचा सो called बौद्धिक, मानसिक, शारीरिक विकास, स्विमिंग, scout, डान्स क्लास, गाणी-गोष्टी, १ टू १ रीडिंग, toddler groups visit, library, मग त्या पुस्तकांच्या लेट फीज, अशा असंख्य गोष्टीनी मेंदूमध्ये इतकी खचाखच गर्दी केली आहे कि आपण या पूर्वी काय करत होतो हेही आठवत नाही. इतके सगळे करूनही कधी कोण्या मुलीचे लांब लचक केस बघितले कि अरे गेल्या आठवड्यात आपला अनुष्काला डोक्याला मसाज करायचा राहूनच गेला (स्वतःचे केस पांढरे होवून टक्कल पडले तरी ते लक्षात येत नाही)… किंवा अनुष्का जेव्हा नील एवढी होती तेव्हा सगळे letters, numbers पटापट सांगायची, नीलला आपण अजून त्याची ओळख सुद्धा करून दिली नाही…कसे होणार म्हणून स्वतःलाच दूषणं देणं चालू होतं, मग तिला पियानो चा सुद्धा क्लास लावायचा आहे, तिला किती आवडते, स्केटिंग शिकवायचंय, आणि या सगळ्यात भर म्हणून मधून मधून शोभा भागवत यांचे लोकसत्ता मधील बालक पालक सदरातील लिखाण न राहवून(आपण कुठे कमी पडायला नको या बावळट कल्पनेने) वाचल्यामुळे मुलांना पक्षी निरीक्षणाला नेले पाहिजे, निसर्गात रमविले पाहिजे, हस्तकला शिकवल्या पाहिजेत, समाजाबद्दलचा दृष्टीकोन दिला पाहिजे हे धडे उमजून सुद्धा अमलात आणायला वेळ न मिळाल्यामुळे अजून थोडे आलेले दडपण…! अरे हो अजून बरेच राहिले कि, गुड मानर्स, kindness, नम्रपणा, confidance बिल्डिंग, socialism असे खूप काही… हुश्श….! आणि एवढे सगळे करूनही आमची पोरं showtime ला आमची इज्जत काढतात…जरा कौतुक म्हणून पाठ असलेले गणपती स्तोत्र म्हणायला सांगितले कि ह्यांना ते बिलकुल म्हणायचे नसते तर TV वर काहीतरी बघायचे असते…मग पुढचा सल्ला, अरे डोळे खराब होतील, मग विटामिन अ साठी carrots भरपूर खाल्ली पाहिजेत यावरून त्यांना दामटणे चालू होते …… ! बापरे….पालकत्व पालकत्व म्हणतात ते काही सोपे नाही, आमच्या आई वडिलांनी कसे जमवले कोण जाणे…
आमच्या आयुष्यात या पालकत्वाची जबाबदारी अनुष्काच्या जन्मानंतर सुरु झाली आणि ती नील च्या जन्मानंतर दुप्पट वाढली, बरोबर आजच्या दिवशीच दोन वर्षांपूर्वी घरात अजून एक आनंदाचा खळखळणारा झरा पाझरला… नील च्या रूपाने अनुष्काला एक गोड भाऊ मिळाला. आम्ही आई पप्पा तर आधीपासून होतोच पण अनुष्का हि ताई झाली…. सुरवातीच्या काही गमती जमती तर अगदी गोड होत्या … नील हा फक्त अनुश्काचाच होता, मग तिलाच त्याचे सगळे करायचे असायचे, nappy पासून ते कपडे घालणे, खावू घालणे, झोपवणे, गाणी म्हणणे… सगळे ती मोठ्या उत्साहाने करायची तयारी दाखवत. त्याला हात धरून चालायला सुद्धा ती बर्याचदा तत्पर असे. गेल्या वर्षभरात तर दोघे घरभर धिंगाणा घालत, पसारा करत फिरत असतात. ताईच्या मागे हा आपला लुटुलुटू पळत असतो, तिने घेतलेली वस्तूच याला हवी असते… मग दोघांची भांडणे…मग त्यानंतरचं अनुष्काचं शहाण्यासारखं वागणं….त्यांचं sharing, त्यांचं एकमेकांवरच आणि आमच्यावरचं प्रेम, त्यांचं खेळणं, मोठं होणं, त्यांची बडबड, बोबडे शब्द, त्यांची गाणी, त्यांच्या गोष्ठी, त्यांची खेळणी आणि या सार्या सार्या निखळ निरागसतेमध्ये गुंफलेलं आमचं आयुष्य…मग या दृष्टीकोनातून, पालकत्व हि जबाबदारी न वाटता मुलं आणि आईवडील यांच्यातील एक अतिशय गोड बंध आहे हे जाणवतं …. ती अगदी सहज सुंदर एकमेकांत ओवली जाणारी कळ्यांची माळ आहे हे पटतं…. जिच्या आपोआप, हळुवार उमलण्यानं घर सुगंधून जातं….ज़िच्या प्रेमाच्या घट्ट कुशीमध्ये जबाबदारीची बोथट किनार गळून पडते… आणि मग उरतो तो केवळ आनंदोत्सव……!
आम्हाला या पालकत्वाचा आनंद देणाऱ्या अनुष्का आणि नील चे खरेतर आम्हीच ऋणी आहोत …. आज नील च्या दुसऱ्या वाढदिवसाच्या निमित्ताने पुन्हा एकदा घेतलेला हा एक छोटासा आढावा तुमच्या बरोबर share करावा वाटला…. त्याला भरपूर आयुष्य उत्तम आरोग्य आणि गुणसंपन्न जीवन मिळो हीच बापडी इच्छा… तुमचे आशीर्वाद त्याच्या पाठीशी आहेतच……Happy Birthday Neil…!
अश्विनी वैद्य
१३ मे २०१५
